Jo monta vuotta peräkkäh tunnetun folkloristin ta runojen keryäjän Elias Lönnrotin šyntymäpäivän kynnykšellä Lintuset-päiväkojin kašvatit kašvattajieh kera käyväh Kalevalaisien runonlaulajien musejošša.
Šemmoni perinneh šynty, konša lapšien opaššušlaitokšešša toimi kielipešä. Valitettavašti, paikallisen b’utžetin rahavaikeukšien takie lapšien šyvennetty karjalan kielen opaštumini päiväkojissa oli lopetettu. Onnekši še ei häirinnyn šäilyttyä kašvattamisprosessissa monie kekšintöjä ta keinoja, kumpasie käytettih kielipešäššä. Yhtenä šemmosista on jokavuotini käynti musejoh.
Kalevalaisien runonlaulajien musejo oli peruššettu vuotena 1984. Še avattih karjalaisen runonlaulajan, starinankertojan, folklorin keryäjän Marija Remšun talošša. Täššä talošša, kumpani ennein šeiso Vuokkiniemen Kaskol’an kylänošašša Marija Andronovna eli 1920–1930-vuosina. 1970-luvulla talo šiirrettih Kalevalah. Šen jälkeh, kun talošša piettih korjauš- ta kunnoššuštöitä še avasi ovieh vierahilla musejona ollešša. Musejo otti vaštah šatoja ihmisie – paikallisie eläjie ta turistija eri paikoista.
Tällä kertua vierahina oltih nuoret Kalevalan eläjät – lapšet päiväkojin Varpuset- ta Tijaset-ryhmistä. Etnokulttuurikeškukšen spesialistit Jelena Kartunen ta Viktorija Tihonova vierahanvarasešti otettih vaštah pienokaisie.
Nuoreh ikäh kaččomatta lapšet šuurella kiinnoššukšella kačeltih musejon vehkehie. Hyö vilkkahašti arvual’tih arvautukšie ta tiijuššettih, kuin, esimerkiksi, ennein šilitettih vuatteita tahi luajittih kermua, mitein kesrättih lankua ta korjattih kalaverkkoja. Šamoin lapšet voitih tuntie iččie karjalaisen talon isäntinä, a šiitä kaikin yheššä hyö laulettih lauluja ta tanššittih kruukua.
Kirkkahat hiilet kiukuašša, kuuma čäijy isäntien šamovuarašta, makiet sriäpnät – kaikki tämä loi mukavua ilmapiirie musejotalošša ta šynnytti haluo tulla šinne uuvveštah.
Pitäy šanuo, jotta Lintuset-päiväkojin kollektiivi jo ammuin on yhteisruavošša Kalevalatalo-etnokulttuurikeškukšen kera. Lapšet ošallissutah keškukšen järještämih kilpailuih ta tapahtumih, käyväh erilaisissa muasterioppiloissa, tuttavuššutah uuših näyttelyih.
Joka kerta hyö tiijuššetah äijän uutta ta šanotah keškukšen ruatajilla:
– Passipo! Myö tulemma kohta vielä kerran!
Teksti ta foto: Nadežda Vasiljeva, Oma Mua 20.4.2022
